BEYRUT’TAN GELEN MEKTUP

BEYRUT’TAN GELEN MEKTUP

Şu an Lübnan Beyrut’tayım. İnsanlık ve de ümmet garibi buralardaki Filistinlilere, kendi yurdunda mülteci yaftası ile dışlanan, adına “Mülteci kampları” denen açık hava hapishanelerindeki mazlum kardeşlerimize azıcık moral motivasyon olabilir miyiz diye geldik. Onlarla iftara oturuyoruz fakat boğazıma diziliyor lokmalar. Dışarı çıkıyoruz ecdat yadigarı camiler, mescidler, medreseler, imaretler, çeşmeler, hicaz demir yolları…

Hepsi hayal ve hayalete dönmüş…

Ha varmış, ha yokmuş…

Ağla ağla Sakarya öz yurdunda garipsin öz vatanında parya… Dün 16.30 da zorla ulaşabildiğimiz Tripoli/Lübnan Tırablus’unda Sultan Abdülhamid’in yadigarı Hamidiye Camii’nde namaz kıldık. Namaz beni, ben namazı kıldım. Nasıl mutlu, nasıl yüreğim pır pır heyecanlandım. Tarifsiz bir saygı ve sevgiyle tutamadığım o eli öptüm, öptüm, çokça teşekkürler ettim aziz ecdada… Uzaktan seyreyledim mevlevî tekkesini ve külliyesini. El salladım, selam verdim muhteşem kalesine, kapısına, sur’una… Senin de kapında; Kudüs’ü şerifin kapısında okuduğum gibi mutlaka “لا اله الا الله ابرهيم خليل الله” yazıyordur deyip yürekten getirdim ol kelime-i tevhidi.