Başı Rahmet, Ortası Mağfiret, Sonu da Cehennemden Kurtuluştur…

Alemlerin Rabbi yüce Allah’ı tüm isimleri ile hamd ile tesbih ve takdis eder; habibi, rahmet peygamberi efendimiz Hz. Muhamed’e salat ve selam ederim. O yüce Allah ki rahmeti ile bizi kuşatarak gelen on bir ayın sultanını, mağfirete kavuşturacak oruç, teravih, Kur-an tilavetleri, sahur bereketi, gece ibadetleri, itikaf ve arzu ile aranan kadir gecesi feyzi, zekat, fidye ve fitre gibi insanı arındırarak fakiri zengine, zengini fakire muhabbet köprüleri ile bağlayan eşsiz sosyal ibadetleri, özgür ve hür adayışların fırsatı olarak bize bahşetti. Allah katında cömertçe karşılık bulduğu müjdelenen sayısız adayış fırsatları ile ay boyunca ruh ve beden sağlığımızı tazeleyen vefalı bir yol arkadaşı eyledi .

Bu vefalı yol arkadaşı ile ayrılık vakti gelip vedalaşırken de veda muştusunu cehennemden kurtuluş olarak müjdeledi. İşte tam da bu müjdede içimiz burkulur, göğsümüz daralır, yüreğimiz acır ve bir an yoğun bir keder bizi tutsak alır.
İslâm hayatımızda her parametresinde yaşanılan şekliyle vücut bulmuş, Ramazan-ı Şerif tüm kaideleri ile tutulmuş muydu? İslam’ın bütünlüğünün farkındalığını kaybettiren bu materyalist düzende, içine her yandan çekilmeye uğraşıldığımız pozitivist alemde, nereden bulursak oradan tutunmaya ve yaşamaya gayret ettiğimiz ve sonra bununla cehennemden azat olmayı beklediğimiz hayatlarımızı Rabbim rıza makamında kabul edecek miydi? Dünya nimetleri cazip gelerek hakkı verilemeyen Ramazan günlerimiz, Kur-an’ı sımsıkı tutamadığımız gündüz ve gecelerimiz bizi Cehennem’den azat edecek o müjdeli fermanı engelleyecek mi?

Durumun vahameti bizi sarıp bürür iken ve kaçan Ramazan-ı Şerif günlerinin hicranı bayram günlerimizi dahi tesiri altına alacak kadar kalbimizi acıtıp ruhumuzu üşütüyorken sonra yine yeni bir müjde ile Rahman olan Allah sarıyor ruhumuzu, ısıtıyor üşüyen varlığımızı. Derdine yandığım vahiy yine bize adeta karanlıkları nuru ile darmadağın edecek yeni bir muştu ile derman oluyor. Korkudan titreyen varlığımızı ,acıyan kalbimizi onarmak için kucaklıyor sanki bizi ve o muhteşem ayet bize koşarak, bizimle beraber yine yeniden coşmaya davetiye çıkararak tüm zerrelerimize işleyen bir hal alıyor. Umut yeniden doğuyor, adayış yeniden can buluyor, tüm varlığınla hücrelerine işleyen diriltici şifasıyla Kur-an ile yeniden kuvvetle bir besmele çekiyor ve başlıyorsun umudun kapılarını yine yeniden açmaya:

Öyleyse, asla ümitsizliğe, yılgınlığa kapılma çünkü senin için her sonraki aşama, dâimâ bir öncekinden daha iyi olacaktır. DUHA 4
Sen günden güne, hâlden hâle, ileriye doğru dâimâ hayır mertebelerini aşarak yükselebilir ve sonuçta âhiret hayatında en büyük saâdete nâil olabilirsin. Kuru kuru duayı bırak, ağaç isteyen tohum eker diyen Hz. Mevlana gibi, devam et hayatını revize etmeye. İslam’a ve yüce kitabı Kur-an’a uygun hayatlar ile yaşam çabana. Defalarca düşsen bile önemli olanın tekrar ayağa kalkabilmek olduğu kavra. Hz. Yunus timsali balığın karnında da olsan hatırla:

Bismillahirrahmanirrahim
Lâ ilâhe illâ ente subhâneke innî kuntu minez zâlimîn. “Seni her türlü noksanlıktan tenzih ederim. Şüphesiz ben kendine zulmedenlerden oldum.”
Müslüman değil midir ki her vakit şehadet ile imanını tazeleyen?
‘’Her varlıkta bir şey gören ve o şey ile yaratıcının varlığına şehâdet eden.
Her şeyde bir alâmet gören ve o alâmet ile yaratıcının birliğine şehâdet eden.
Her alâmette bir âyet gören ve o âyet ile yaratıcının değerlerde tecelli eden Esmâ-i Hüsnâ’sına şehâdet eden.
Her âyette bir emânet gören ve o emânet ile yaratıcının hem varlığına hem birliğine hem de Esmâ’sına şehâdet eden.’’ (Mehmet Görmez Taha Abdurrahman Okumaları | 24 | Dînu’l Haya)
Haydi bu muhteşem şehadet basamaklarını tek tek çıkalım. Şehadetin dil ile, kalp ile, amel ile vücut bulan haliyle onur olduğumuzu unutmayalım. Kurtuluş ancak budur.
Önce biz alışkanlıklarımızı oluştururuz, sonra da alışkanlıklarımız bizi oluştururmuş.
O vakit alıştırmaya devam etmeliyim kendimi.
Esma-i Hüsna ile çokça Rabbimi anarak tüm esmaları ile kendi hayatıma yeniden format atmaya ve Rabbim ile benden nasıl istedi ve nasıl razı oldu ise o şekilde vahid olan varlığına kulluk cabasında olmaya alışmalıyım . İsyan yok, yorgunluk olsa da… Düşmek yok tökezlemek olsa da… Muhteşem kainatın, ve kainatın içerisindeki bin bir alemle olan münasebetimde ilişki kurma çabamın ilkelerini oluşturacak hikmetin endamını kuşanmalıyım. O hikmet ile evrensel tevhidin sancağı altında valığımı sürdürmeye azmetmeyi alışkanlık edinmeliyim. Edinmeliyim ki alışkanlıklarımı doğru ve müstakim parametreler ile oluşturayım, sonra da alışkanlıklarım ben oluştursun.
Öyleyse, asla ümitsizliğe, yılgınlığa kapılma çünkü senin için her sonraki aşama, dâimâ bir öncekinden daha iyi olacaktır. DUHA 4

Ramazan-ı Şerif günlerini bize tamamlamayı nasip eden ve türlü müjdeleri ile bizi yine yeniden şaha kalacak kudreti yüreğimize hissettirerek bayram sevincini gönüllerimize coşku ile sevdiren Allah ne yücedir. Kulluk ancak O’na edilir .O ne güzel vekildir.
Nice kutlu ve umutlu bayramlara ahsen-i takvimde yaşanacak makamlar ile buluşmak üzere Selam ve dua ile kalınız…

Hatice Şebnem Diktürk