YALNIZLIK 

Bunu sana yazıyorum. Bütün yazdıklarımın senin için olduğunu biliyorsun zaten. Halimi arz etmek arzusu ile yazıyorum. Sesime, yalnızlığıma yankı olasın diye yazıyorum. Beni işiteceğini düşünerek ve bunu bilerek yazıyorum. Sesini özledim. Nefesinin sıcaklığını her zerremde hissettiğim günleri özledim. Varsın, aşikârsın, her nereye baksam senden izler buluyorum. Aydınlığına çok muhtacım. Karanlığın kalabalığında ve kabalığında yalnızım. Senden izler bulduğum yerlerde de yalnızım zaman zaman.  Ancak yine de o izlerin beni sana ulaştıracağını umarak takip ediyorum onları.

Bir küçük çocuğa dönmüşüm, yeni doğan bir çocuğa. Yepyeni bir ortama gelmiş olmanın şaşkınlığıyla çırpınan ve arayış içinde olan çocukla aynı hisleri yaşıyorum. Birilerinin elimden tutması değil ihtiyaç duyduğum. Beni seven benim de sevdiğim birinin dokunuşuna, elimi tutmasına, beni sarıp sarmalamasına muhtacım. Bu, sensin. Seni hissetmem, acılarıma ve yalnızlığıma son verecek.                                                                                

Yalnızlığı anlatmanın zirvesini yazmış ve yaşamış Fuzûli:

‘’Ne yanar kimse bana ateş-i dilden özge/ Ne açar kimse kapım bad-ı sabadan gayrı’’ Onun dizelerindeki yalnızlıktır yaşadığım şimdilerde. Benim için gönül ateşimden başka yanan da saba rüzgârından başka kapımı çalan da yok.

İlkokula başlayan bir çocuğun sınıftaki yalnızlık duygusuyla annesini hep yanında isteme duygusudur bir de yaşadığım. Her an kimsesiz kalacağım korkusudur bu. Oysa sen benim kimsemdin/ kimsemsin daima. O çocuk telaşının ve korkusunun yersiz olduğunu hissettirdiğin halde bendeki bu hâl neyin nesi o zaman?

Ergenlik kavramının hayatımızın merkezine oturmadığı zamanların gençlerinden biriyken yaşadığım duygusal değişimlerde sana yönelmek ve yalnızlığımı seninle paylaşmak asri zamanların en güçlü terapilerinden daha iyi geliyordu bana ve bunu sen de çok iyi biliyorsun. Şimdilerde ergenlik problemi dedikleri durum aslında seni tanımamanın ruhlardaki yankısıdır.  Seni tanıyan, sana dayanan, her an senle olanın iç huzuru dünya dertlerinin tümünün üstesinden gelir.  Ancak gel de bunu anlat nefsine yenik düşenlere. Melal denizlerinde kaybolan gençler, sensizlik duvarına çarpıp geri dönüyor şimdi karanlıkların en derinine. Bir çıkış yolu yok. Bir kaçış rampasına girip ruhsal kazaların önüne geçme fırsatı bulunabilir belki. Kaçışın adresi belli. ‘’Fe firru illallah.’’  ( Allah’a kaçın!)   Dijital çöllerde yolunu kaybedenlerin burada gördükleri serabın yine dijital Hasan Sabbahlarca üretildiğinin farkına varmaları ne kadar zamanlarını alacak? Dijital uyuşturucuların etkisini ortadan kaldıracak ilacın tek adresi de sensin bunu biliyorum, buna inanıyorum. Yüzyıllardır şah damarımızdan daha yakın bir şekilde bizi çağırıyorken sesine dikkat kesilmeme, sana yönelmeme gafletini açıklayacak bir cümlem yok. Oysa çağrın çok açıktır. ‘’Ey kâmil bir iman ve salih amellerle huzura ermiş nefis! Sen O’ndan razı, O da senden razı olarak Rabbine dön! Dürüst ve samimi kullarımın arasına katıl! Cennetime gir!’’ (Fecr s. 27-30)                                                                                                                                

Bu çağrının muhatabı olanlar bir ferahlık ve rahatlık içinde olur. Şimdi tüm yüklerden kurtulup müjdeye layık olmak vaktidir. Yüreklere saplanan ve onları karartan davranışlardan kurtulma vaktidir. Yalnızlığa kardeşlik yankısı ile cevap verme vaktidir. Şimdi ve daima. ..

EYYUP YÜKSEL

YAZARIN DİĞER YAZILARINI OKUMAK İÇİN BURAYA TIKLAYINIZ