BİZE BIRAKILAN MİRASIN DİLİ

SULTANLARIN ÖNÜNDE!

Ahlat, bastonuna yaslanan zaman,

Eritir hüznünü ruhunda günün.

Tarihim canlanır burada her an,

Saklı geleceğe sevdası dünün.

Dinle, her mezarın bir dili vardır,

Hece taşlarında fısıldar bize.

Anlayana bu dil bir özge yardır,

Bu dille getirdik düşmanı dize.

Bu kabir mahşeri bu topraklarda,

Bekçisidir bizim barışımızın.

Sevdasını saklar kışta baharda,

Fethe doğru koşan yarışımızın.

Kaç Türkmen beyine heyecan verdi,

Bu deniz, bu ırmak ve bu topraklar.

Umudu tül gibi ufkuna serdi,

Burda aşkın bin bir çeşit rengi var.

Artık abideler bir sıcak liman,

Yurdumun aşkıyla tanışır her gün.

Aşkımla beslenen bu coşkun iman,

O sessiz diliyle konuşur her gün.

Sınır boylarında yatan yiğitler,

Sonsuz uykusunda nöbette durur.

Verir son emrini: ‘Durma yürü!” der,

Her sabah kösüne bu dille vurur.

Tarih, sevdamızla boyanır burda,

Bu yüzden bu yurdu etmiş hediye.

Malazgirt’in ruhu uyanır burda,

Yine yola çıksın Sultanlar diye.

Aşkın sükut halindeki dilini anlayabilmek için bir Mayıs gününde Ahlat’a gittim. Beni bu topraklara çeken neydi? O, bir ilahi lütfun sırrı olarak beni toprağıma gözyaşı dökmek için mi koşturdu bilemiyorum? Ama bir aşk halinin vuslat heyecanı olmalıydı bu!

Onuru kadar dik duran hece taşlarının önünde, bu mahşerî kuşatmanın dili döküldü dudaklarımdan ve yukarıdaki şiiri yazdım orada.

Bu mısralar bir gizli aşkın ve ihanete açık hoşgörümüzün feryadı olarak okunmalıdır. Biz, taşın dilinden anlayan bir millet olarak sahip olduğumuz o gizli hikmetin sesini yarınlarımıza taşıyacaksak, bu mezarların suskun bakışıyla duygularımızı yıkamamız gerekir.

Bizler, asırlar boyu at sırtında önümüzdeki tek servetimiz olan hayvanlarımızla konup göçerek yaşamış bir milletin bekaayası durumunda kalamazdık. İlk yerleşik işareti, “Orhun Anıtları”nda vermemiş miydik?  Sonra, Orta Asya bozkırında sevdasını kaybetmiş âşıkların yalnızlığı gibi duran “Kurganlar” neyin nesiydi? Bunlar, asırlar öncesinde müstakbel yurdun geleceğimize vurulan işaret mühürleri değil miydi?

Burada her mezar taşı, nice yüce ideallerin alınyazısına adanmış bir kahramanın macerasını fısıldar bize. Çünkü toprağa düşen yüreğin ülküsü bu anıtlarda saklıdır. Şu ovaya serpilmiş anıt mezarların kubbeleri kâinatı kümbet şekline dönüştürüp ruhunun üzerine örtü yapan geçmişimizin macerasını anlamadan yaşamamalıyız: Bundan uzaklaştıkça, başkalarının emrine girerek kuklalaşmış, dolayısıyla içimizde bugün artık mücadelesini vermeye sürüklendiğimiz kazurat haline gelmiş din ve devlet düşmanlarına fırsat veririz. “Kanımda bir damla Türk kanı yoktur”, diye övünen ve hatta, cumhuriyetin ilanından 32 yıl sonra doğmuş olmasına rağmen,“Cumhuriyeti biz Türk olmayanlar kurduk” baş kakıncına sarılan bir adam; “Medeni bir ülkede yaşamıyoruz. Türkiye çok gayrimedeni bir ülke. Türkiye, benim dünyada gördüğüm en ilkel ülkelerden biri. Ben Türk halkı kadar cahil, Türk halkı kadar ahlak kavramından yoksun bir toplum tanımadım”,diyebilen densiz ve dengesiz bir adam, bu ülkenin üniversitesinde ders verecek seviyeye taşınıyorsa, bizim Ahlat’ın fedakâr kahramanlarından alacağımız dikkat ve irade dersi olmalıdır! Onların bizlere bıraktığı yol işaretleri, milli hassasiyetlerimizin ana besleyici unsuru olmalıdır.

Gelişmeyi maddi unsurların hâkimiyetine teslim eden bir millet, kültürünü ve medeniyetini koruma refleksini kaybederse, bu tür kerameti kendinden menkul müfterilerin böyle aşağılayıcı ifadelerine muhatap haline gelebilir. Hem bu ülkenin kaymağıyla besleneceksin, hem bu ülke insanını böylesine aşağılayacaksın, bu nankörlüğün bedeli olmalı değil midir?  ‘Düşünce hürriyeti, ifade özgürlüğü’ gibi şablon sığınma adacıklarının gölgesine gizlenerek ihanet odaklarının sözcülüğüne kalkışanların hezeyanları bizden önce Ahlat’ın, sadece Ahlat’ın değil, bütünüyle ülkemizin geleceğine canlarını ve kanlarını feda eden kahraman şehitlerimizin ruhunu sızlatacaktır.

Dikkatimiz, devlete ve devleti oluşturan insanlarımızın refahına yol açmak için şehirleri yenilemekten, insanlar için koşuşturmaktan ve sadece onlara hizmet etmeye adanmış olmaktan ibaret değildir: Unutmayalım, geçmişine sahip çıkmayan istikbal ve istiklali de olamaz! Onurundan ödün veren hiçbir milletin geleceğinden beslenme şansı yoktur. ‘Damarında tek damla Türk kanı bulunmadığından’ övünen bir çıbanbaşının bize keyfiyet gömleği biçmesine izin vermemeliyiz. Bunlar içinizdeki cerahate dönüşmüş urlardır, “Ahlat’ın Sultanları”nın mezarları başındaki anıtlaşan hece taşları, bir diriliş hamlesi olarak öncelikle bize bunu söylüyor olmalıdır! Anlayabiliyorsak, bize bırakılan mirasın dili budur!

MUHSİN İLYAS SUBAŞI

MİRATHABER.COM -YOUTUBE-