GÖMÜLEN CANLAR SİNEMİZDE, YİTİP GİDEN HAYALLER HASRETİMİZDE..

Kader ağlarını böyle örüyor demek.
Kim derdi ki şafak sokakta erecek ve sabah namazı sokaklarda eda edilecek?
Adana’da evler yıkıldı, cenazelerimiz var, durum kötü değil inşeallah derken acı haberler sel gibi komşu şehirlerden yağdı.
Şehirler, beldeler haritadan silinmiş adeta.
Varlıkları bir hayal olmuş hafızalarda.
Enkazlar kalkar iken darlık, meşakkat ve zahmet her yanda.
Bu durumu kaldırmaya takat ver ya Rabbi! Bizim için sonu ilkinden hayırlı olacak kader yazgısı ver ya İlahi!

Hastaneler yetim, öksüz, sahipsiz çocuk kaynıyor.
Vücut bütünlüğünü kaybetmiş masum yavrucak…
Kolları, bacakları yok, annesi, babası, ablası, amcası, teyzesi yok.
Nasıl koşacak , nasıl coşacak hayatın dar sokaklarında?
Hikâyeleri de ne kadar benziyor birbirine!
Ablası ya da annesi kapanmış üzerine.
Vermiş kendi canını Rabbe, siper olmuş ciğer paresi minik meleğe.
Abla da anne yarısı imiş meğer.
Teyzeyi bilmiştik evvel son Nebi’nin ilmi ile. Ablayı da öğrendik zelzelenin şahitliğinde.
Allah hepsine rahmet eylesin, yakınına alsın rahmetiyle.
Doyamadan ayrıldılar haşr günü birleştirsin Rabbleri “Cami” ismiyle.
Allah “sabrun cemil” ile dayanma gücü versin cümle Muhammed ümmetine.

Üzüntülerimizi aramızda bölüşerek katlanılır hale getireceğiz Rabbimin inayeti ile. Allah bütün Türkiye’ye, milletimize bu büyük acıyı yaşatmasın bir daha lütfu ile.

Haydi okuyalım ve ağlayalım Mehmet Akif ‘in sinemizdeki acıya tercüman olan dizeleri ile:

“Gitme ey yolcu, berâber oturup ağlaşalım!
Elemim bir yüreğin kârı değil, paylaşalım.
Ne yapıp ye’simi kahreyleyeyim, bilmem ki…
Öyle dehşetli muhîtimde dönen mâtem ki! ..
Ah! Karşımda vatan nâmına bir kabristan yatıyor şimdi…
Nasıl yerlere geçmez insan?
Şu mezarlar ki uzanmış gidiyor, ey yolcu!
Nereden başladı yükselmeye, bak, nerede ucu!
Bu ne hicrân-ı müebbed, bu ne hüsrân-ı mübîn…
Ezilir rûh-i semâ, parçalanır kalb-i zemin.”

Maneviyatlar çökmeden acıyı gülistana çevirmek gerek.
Rabbe sığınmak için dört kolla acıyı saran el olmak gerek
Bir gösteri değil halimiz, çağlara ibret olacak birliğin canlı sahnesi sergilemek gerek…
O vakit
İbadet ve dua ile vesveseleri def edecek ihlâslı kişi haydi gel!
Filmin en güzel sahnelerini izletecek kahramanın muhlis kalbi haydi gel!
Kalpler mutmaince sabr ve ibadete duracak, bundan başka elde ne var ki insan olan soracak?
Gönlü sevgiden yana olan her kula vazife elbet belli.
Tutunalım azamete el ele verme vakti.
Ya İlahi! Ayırma bizi rızanın yamacından.
Hz.Eyyub’a verdiğin misalle sağlık, afiyet, evler, evlatlar ver fadlından!
Yeni bir hayat ile dirilt bizleri sensin el-Muhyi.
Bu peygamber imtihaninda yanlız bırakma milletimi.
Rızan ile yücelt, müjdelerle ayağa kaldır bizi!
Kendi haline terk eyleme
Muhammed ümmetinin son kalesi ülkemi.
Benzer et halimizi, nasip ver bolca efendimizin gül kokusu saçan mizacından, yürüyen Kur’an olan o üstün ahlakından..

Selam söyle o Nebi’ye ki yolu yolumuz bilmeyiz başka kurtuluş.
Eriştir yüreğimizden dökülen daveti Gül Nebi’ne, şefaati farz olsun bize, ölüm sarp yokuş yakinde.

Allahümme Salli Alen Nebii
Seni özledim GÜL!
Hasta şifa bulduğunda yüzüne can katan, hasret çekenin vuslatında vechinde gülistan açtıran, dertli derman bulduğunda gülüşünden bir hale gibi saçılan halini özledim.
Gel yine gülistan ol yüreğimize aç Ey Gül! Soğuk geceyi ısıtan mis kokun, uykusuz gözleri canlandıran elvan elvan rengin, biz bizden geçtiğimizde kendimize getiren dikenlerinle gel!
Gel ki çıkalım bu enkazın içinden.
Canımız sana feda budur ancak Allah’a ve sana vefa …
Sende vefayı öğrendik biz, sana geldik sen de gel yorma.
Bu acı bizleri daha da fena yakmadan gel!
Beton tozları kirpiklerimizde, gömülen canlar sinemizde, yitip giden hayaller hasretimizde…
Her gün yeni sabah oluyor.
Dert ve keder büyüyüp duruyor.
Daha da geç olmadan tez vakitte gel!
Müjde ol mahsun, masum, yanmış, yorulmuş yüreklerimize!
Gözümüzün nurusun, göz aydınlığı, gözümüzün feri ol, gel feri solmuş gözlerimize!

Allahümme Salli Alâ Seyyidina Muhammed ve ala alihi ve sahbihi ecmain.

Hatice Şebnem Diktürk